'რატომ მეზიზღებით': ლოს-ანჯელესიდან უსახლკარო კაცი გულწრფელ წერილს უწერდა ქალაქის მაცხოვრებლებს

Keanakai სკოტი ტიროდა, როდესაც წაიკითხა საჯარო შეხვედრის ახალი ამბები შემოთავაზებული თავშესაფრისა და უსახლკაროთა მუდმივი საცხოვრებლის შესახებ. ერთ-ერთი ადგილობრივი მეპატრონე, რომელიც ესწრებოდა შეხვედრას, თქვა, რომ მისი აზრით, ხელისუფლებამ უნდა შექმნას "დაჯავშნა" უსახლკაროთა მიმართ "სადღაც უდაბნოში". ამის შესახებ წერს ლაისტი.

ფოტო:

სკოტი დაახლოებით ათი წლის განმავლობაში უსახლკაროდ დარჩა. მან თქვა, რომ ეს ამბავი "დაარღვია".

”მე მივედი კურატორთან და ვკითხე:” კაცი ვარ. რა გავაკეთე იმისთვის, რომ ამ ხალხმა მძულდა? ”

სკოტმა გადაწყვიტა დაეწერა ღია წერილი იმ ხალხს, რომლებიც ეწინააღმდეგებიან უსახლკარობას თავიანთ სამეზობლოში. იგი გამოქვეყნდა უსახლკაროების თვალსაზრისით მათი მომავალი ბედის შესახებ.

ძვირფასო NIMBY (ჩემი უკანა ეზოში არ არის),

მე მქვია Keanakai და მე არ ვარ მისასალმებელი თქვენს კვარტალში.

ოცდარვა წლის ვარ. მყავს ორი შვილი, 5 და 9 წლის. ვსწავლობ პენსილვანიის სახელმწიფო უნივერსიტეტში. ვმუშაობ სრული განაკვეთით და ბოლო ათი წელია უსახლკაროდ ვარ. თუ გაინტერესებთ, რატომ ვყოფილვარ უსახლკაროდ მთელი ჩემი ზრდასრული ცხოვრება, ეს იმიტომ ხდება, რომ მინდობით აღზრდაში გავიზარდე.

როდესაც 18 წლის გავხდი, ოჯახური ტიპის ბავშვთა სახლი უნდა დამეტოვებინა. საშუალო სკოლის მოსწავლე ვიყავი, განსაკუთრებული უნარ-ჩვევების გარეშე, მე უნდა ვიზრუნო საკუთარ თავზე, რაც აქამდე არასდროს გამიკეთებია. სხვას ჰყავდა დედა, მამა, დეიდა, ბიძა ან ბებია, ბაბუა, მაგრამ მე არავინ მყავს. არავის ჰქონდა იმის გარანტია, რომ კოლეჯში წავიდოდი. არავინ მიმიყვანს სასურსათო მაღაზიაში და მასწავლის, თუ როგორ უნდა ვიყიდო სასურსათო მაღაზიები. არავის უჩვენებია, როგორ საზ. ახლომდებარე არავინაა, ვინც ასწავლის გადასახადების გადახდას და სესხებს. არავინ განმარტა, თუ როგორ უნდა შეავსოთ სამუშაო განაცხადი ან როგორ უნდა მიმართონ ბინის ქირას.

თქვენ განაცხადებთ, რომ მე აქ ცხოვრების უფლება არ მაქვს, მხოლოდ იმიტომ, რომ ბოლო ათი წლის განმავლობაში არ მქონია სტაბილურობა. ახლახან წავიკითხე, რომ უნდა გამომიგზავნონ უდაბნოში მდებარე "დაჯავშნა", სადაც მე და ჩემი ქალაქის უსახლკარო დანარჩენ მოსახლეობას შეგვიძლია მივიღოთ საჭირო დახმარება.

ადგილობრივი თავშესაფრები გადატვირთულია და მე უნდა დავიძინო გარეთ.

ისინი არ მაბარებენ ქალაქში, რადგან მთელი ცხოვრება მე ბოროტად ვაქციე თავი და წამლებისთვის მივმართე თვითმკურნალობისთვის.

ისინი არ მიყვარს, რადგან შენ "გადასახადს იხდი", მე კი "არ ვუფრთხილდები" ჩემს თავს და მე "არჩევანი გავაკეთე".

აქ არის რამდენიმე კითხვა თქვენთვის. როგორ შემეძლო თავი გამეჩერებინა უსახლკაროდ. როგორ შემეძლო ჩემი ოჯახის შეჩერება, რადგან მე თვრამეტი წლის ვიყავი? როგორ შემეძლო ლოს ანჯელესის საოლქო სასამართლოები დავრწმუნებულიყავი, რომ ჩემს მინდობილ ოჯახებს არ მასწავლიდნენ ცხოვრებისეული უნარები? როგორ შემეძლო, როგორც ბავშვმა, რომ ვიცი, რომ მჭირდებოდა ისინი? როგორ დავრწმუნდი ჩემს ექიმებს, რომ აღიარონ ჩემი ქცევა ქრონიკული PTSD და არა მათთან დიაგნოზირებული მრავალჯერადი პიროვნების აშლილობის გამო, რამაც გამოიწვია წლების განმავლობაში დამოკიდებულება? როგორ შემიძლია ვინმეს მივცე ადგილი საცხოვრებლად, როდესაც სრული დროით ვმუშაობ, არ ვიღებ იმდენ თანხას, რომ ქირის ნახევარი გადავიხადო, თუნდაც ჩემი ქალაქის უარეს უბნებზე?

მიუხედავად ამისა, თქვენ ყვირიხარ: ”არა მხოლოდ ჩვენს კვარტალში!”

რასაც მართლა ამბობთ, უსახლკარო ხალხი არ არის და ჩვენ არ ვართ თქვენი თანაგრძნობის ღირსი.

თქვენ ამბობთ, რომ უსახლკაროებს არ იმსახურებენ სწორი დიაგნოზის მისაღებად, რათა მათ გამოჯანმრთელებისა და სტაბილურობის შანსი ჰქონდეთ.

თქვენ ამბობთ, რომ უსახლკაროები არ იმსახურებენ სათანადო სამედიცინო მომსახურებას.

თქვენ ამბობთ, რომ უსახლკარო არ იმსახურებს სისუფთავესა და საკვების ნაგვისგან.

თქვენ ამბობთ, რომ ქალები, რომლებიც ქუჩაში აღმოჩნდებიან ფიზიკური ან სექსუალური ძალადობის გამო, არ იმსახურებენ უსაფრთხოებას.

თქვენ ამბობთ, რომ აღმზრდელ ბავშვებს, რომლებიც სისტემის გარეთ იზრდებიან და ავტომატურად აღმოჩნდებიან უსახლკაროდ, საკუთარ თავზე არ ზრუნავენ.

ვმუშაობ. გადასახადებს ვიხდი. კოლეჯში მივდივარ. მე ვეხმარები ჩემს საზოგადოებას. მე ვიცავ კანონს. ყველაფერს ვაკეთებ იმისათვის, რომ ჩემს ქალიშვილებს ვასწავლო ყველაფერი, რაც არავის მასწავლა.

კიდევ რა ვქნა, რომ დაგარწმუნოთ, რომ ჩემზე ზრუნავს?

შენ ყვირი: „ჩვენს კორპუსზე არა!“ და შემდეგ საკუთარ სახლში ბრუნდები, ხსნი მაცივარს, ამზადებ საჭმელს, მიიღებ თბილ შხაპს და დაივიწყებ ყველაფერს.

ჩვენ არ გვაქვს ყველაფრის დავიწყების ფუფუნება. ჩვენი კარვები, საწოლები და მანქანის უკანა სავარძლები მუდმივი შეხსენებაა, რომ გვძულხართ. ჩვენ ყველას დისკომფორტს ვუქმნით.

ეს არის ჩვენი ცხოვრება. ყოველდღე. ეს ჩვენი მომავალია. და ჩვენი შვილების მომავალი. ეს არის მრავალი ადამიანის სიცოცხლე და სიკვდილი.

მე არა მარტო არასდროს მქონია საკუთარი სახლი, მე არასოდეს მქონია ჩემი ოთახი. მე ყოველთვის ვიყავი სტუმარი - თავშესაფრებში, სხვის დივანზე და თუნდაც სხვის მანქანაში. სრულ განაკვეთზე ვმუშაობ, მაგრამ ხელფასი მაინც არ მეყოფა, ამიტომ საკვების საყიდლად დიდი შრომა მიწევს. მე დამაფურთხეს და სხვადასხვა სახელს მეძახდნენ, რომ ჩემი ქალიშვილების გამოკვება მინდოდა. მშიერი ვიყავი, რადგან ფული არ მქონდა, რომ მათ მაინც გამომეკვარა. რესტორნებში, სადაც ვმუშაობდი, კლიენტების კერძების ნარჩენებს ვჭამდი.

ალბათ გაგიკვირდებათ, მაგრამ ამ ყველაფრის გავლის შემდეგ იმედი მაქვს.

იმედი მაქვს, რომ ერთ მშვენიერ დღეს რამე გაუმჯობესდება.

იმედი მაქვს, რომ ერთ დღეს მივიღებ იმ დახმარებას, რაც ასე სასტიკად მჭირდება.

იმედი მაქვს, რომ ჩემი შვილები არასდროს იცხოვრებენ ისე, როგორც მე ვიცხოვრებდი.

იმედმა წინ წამიყვანა. ბოლოს მივედი ალექსანდრიის სახლში, თავშესაფარში ლოს ანჯელესში, სადაც დამეხმარა, რომ მინდობილ ოჯახში მიღებული დაზიანების გამოჯანმრთელებას დავიწყებდი, სწორად დიაგნოზირებისთვის. მე მივიღე სტაბილურობა, რომელიც აუცილებელია მუდმივი სამუშაოს მისაღებად.

თქვენ განსაჯეთ, რადგან მე შვილები მყავს, რადგან დახმარება მჭირდება. თქვენ მეზიზღებით სტაბილურობისკენ სწრაფვისკენ, რასაც მიზანშეწონილად მიაჩნიათ. შენ მე ასრულებ ასრულებას ჩემი ღირსების დასამტკიცებლად. მაგრამ თქვენ მაინც ართმობთ შესაძლებლობას, იპოვოთ ხელმისაწვდომი საცხოვრებელი.

და რატომ? იმის გამო, რომ სხვა გზა მოგეწონა, როდესაც ქუჩაში დამინახე? იმიტომ რომ შენ ესთეტიურად უსიამოვნო იყო? ან ეს მხოლოდ იმიტომ არის, რომ მე არასასიამოვნო ვარ და თქვენი დისკომფორტი საკმარისია იმისთვის, რომ პიროვნება ამერიკული ოცნებისგან არ ჩამოართვას?

ასევე წაიკითხეთ ფორუმზე:

სან – ფრანცისკოში გამოვიდა ქუჩაში ჭუჭყისა და განავლის გამკლავების ახალი გზა

”სხვა გზა არ არის”: კალიფორნიელები იძულებულნი არიან წყალზე იცხოვრონ სახლის მაღალი ფასების გამო

”ახლა მე ქუჩაში ვცხოვრობ”: როგორ დააზღვიეს სამედიცინო გადასახადები ამერიკელებმა

კალიფორნიის სკოლის რაიონის თითქმის ყველა მესამე სტუდენტი უსახლკაროდ დარჩა

წარმოუდგენელი შეხვედრა: ქალი დაეხმარა ნარკომანით უსახლკარობას და 14 წლის შემდეგ კვლავ ნახეს ერთმანეთი

ადგილობრივები თუ ვიზიტორები: საიდან მოდის კალიფორნიაში უსახლკარობა

გსურთ უფრო მნიშვნელოვანი და საინტერესო ამბები აშშ-ში ცხოვრებისა და ამერიკაში იმიგრაციის შესახებ? - მხარი დაგვიჭირეთ შემოწირულობა! ასევე გამოიწერეთ ჩვენი გვერდი Facebook. აირჩიეთ „პრიორიტეტი ჩვენებაში“ და ჯერ წაგვიკითხეთ. ასევე, არ დაგავიწყდეთ ჩვენი გამოწერა დეპეშა არხი  და Instagram- იქ ბევრი საინტერესო რამ არის. და შეუერთდი ათასობით მკითხველს ფორუმი დღევანდელი ნიუ – იორკი — იქ ნახავთ უამრავ საინტერესო და პოზიტიურ ინფორმაციას მეტროპოლიის ცხოვრების შესახებ.